Mwisho wa safari
The end of the journey
“The end of the journey”
Na een paar prachtige laatste sightings in de Serengeti begint onze terugrit. We rijden via Ngorongoro en Lake Manyara naar Mto wa Mbu.
Onderweg stoppen we bij een Heritage Information Point, een van de open toegankelijke informatiepunten die paleoantropologische geschiedenis combineert met een beknopt overzicht van de geschiedenis van Tanzania, bedoeld om bezoekers bewust te maken van de unieke betekenis van het gebied tussen Ngorongoro en de Serengeti.
Tanzania is trots op zijn rol in de evolutiegeschiedenis van de mens, de nationale identiteit, onafhankelijkheid en culturele rijkdom. Het benadrukt de rol van het land als “The Cradle of Mankind”.
Buiten zijn gebeeldhouwde schedels van Paranthropus boisei en Homo habilis te zien, twee uitgestorven mensachtigen die een belangrijke rol spelen in het verhaal van de menselijke evolutie. Ze zijn beide gevonden in het gebied rond de Olduvai-kloof in Tanzania, een van de meest iconische archeologische vindplaatsen ter wereld.
Paranthropus boisei is breder bekend als “Nutcracker Man”. Hij leefde van planten, zijn schedel gebouwd voor kracht. Een zijtak van de evolutionaire boom, uitgestorven, maar wel betekenisvol. Homo habilis was kleiner, slanker, met stenen werktuigen in de hand — en wordt gezien als een vroege voorouder van de moderne mens.
Maar…
Die moderne mens moest ook nog pinnen. Jabiri heeft wat kosten voorgeschoten omdat pinnen niet overal mogelijk was en er per dag een limiet geldt. We proberen daarom elke dag met twee passen geld op te nemen.
Bij een bank vlak bij onze lodge pin ik het maximale bedrag — en besluit gewoon nóg een keer te proberen met dezelfde pas. Verrassend genoeg lukt dat. Probleem opgelost.
Aangezien €100 gelijkstaat aan 299.787 TZS voelen we ons tijdelijk even miljonair.
Aankomst bij de lodge
We rijden door een klein dorpje en komen bij een slagboom waar Jabiri een soort lokale belasting betaalt. Even later arriveren we bij onze lodge, waar we de laatste twee dagen zullen doorbrengen. We hebben besloten om de reis hier in alle rust af te sluiten, in plaats van naar Zanzibar of Mafia Island te vliegen.
Het ziet er direct prachtig uit. Een verlicht pad leidt via de receptie en het terras naar een infinity pool met uitzicht over Lake Manyara. We worden ontvangen met een glas bubbels en krijgen een korte briefing.
’s Avonds mogen we alleen onder begeleiding naar onze lodge. We brengen onze spullen naar de kamer en spreken af om later te gaan eten.
Pijl en Boog
Onze lodge, nummer 10, is de laatste op het terrein. Het is eigenlijk een kleine villa met ruime slaapkamer, koffiehoek, grote badkamer, buitendouche, terras én een eigen plunge pool met uitzicht over het meer.
Na een korte pauze bellen we voor een pick-up. Een beveiliger met pijl en boog haalt ons op. Dat verrast ons een beetje. Tegen een nijlpaard zou zo’n wapen weinig uithalen, lijkt ons.
Later horen we dat het bedoeld is voor eventuele nijlpaarden vanuit het meer. Al blijkt later dat die situatie zich nog nooit voorgedaan heeft. Natuurlijk begrijpen we de noodzaak van begeleiding, zeker na verhalen over nijlpaarden bij tentenkampen, maar hier lijkt het deels ook een beetje voor de show.
De beveiligers dragen allemaal een uniform, twee messen en een pijl en boog. Hoe dan ook, we hebben het overleefd.
Manyara Secret
Manyara Secret staat bekend om het adembenemende uitzicht en de focus op ecologisch en maatschappelijk verantwoord ondernemen. In de villa liggen brochures over hun duurzame aanpak, die ook zichtbaar is in de inrichting.
’s Avonds genieten we van een viergangendiner. Alles is vers en vol smaak. We willen geen enkele Italiaan beledigen, maar de spaghetti die we hier aten was misschien wel een van de lekkerste die we ooit hadden.
We zijn als laatsten klaar met eten en kruipen voldaan ons bed in. We besluiten de volgende ochtend wat later te ontbijten. Nu we in luxe verblijven en alleen nog hoeven te ontspannen, kunnen we wat uitslapen.
Dag vol ontspanning
Toch worden we vroeg wakker. We drinken koffie op het terras, schrijven nog wat aan het blog, selecteren foto’s en lezen. Het weer is perfect: blauwe lucht, zacht briesje. Mijn belangrijkste taak vandaag: kiezen welke massage ik wil. Moeilijk leven.
Na het ontbijt boek ik de massage en brengen we de dag door in en rond het zwembad. In het water, met een boek in de hand, genieten we van het “niets moet, alles mag”-gevoel. Tijd vervaagt.
Met Jabiri regel ik in het geheim een taart voor Jeroen. Hij viert zijn verjaardag niet, maar een stukje taart kan er vast wel in. Ook nodig ik Jabiri uit voor de lunch. Niet veel later wordt onze tafel gedekt voor drie. Na het dessert verschijnt het hele personeel zingend en dansend, mét volledige verjaardagstaart en persoonlijk opschrift.
We zijn de enige gasten overdag, dus we besluiten de taart te delen met alle aanwezige medewerkers. Het is een mooie, warme ervaring.
Massage & kampvuur
Na de lunch moet ik snel door: mijn massage zou om 13:30 zijn, maar inmiddels is het al 14:15. Gelukkig geen probleem volgens het personeel. De massage vindt plaats op ons eigen terras bij de villa en is geweldig. Daarna werken we in alle rust weer wat aan het blog, selecteren foto’s, lezen en genieten opnieuw van een fantastisch diner. De avond sluiten we af bij het kampvuur met een drankje.
Laatste dag & vertrek
We ontbijten later dan normaal, mogen iets later uitchecken en lunchen nog in de lodge voor vertrek. Dan… een pushmelding van Schiphol: vlucht geannuleerd. Paniek! Maar gelukkig blijkt het om de vlucht van een dag eerder te gaan. Opluchting volgt.
Na een laatste douche installeren we ons op het terras tot Jabiri ons ophaalt. De rit naar het vliegveld duurt zo’n 3 tot 4 uur. Omdat we pas om 21:00 vliegen, belanden we in de avondspits. Jabiri waarschuwt dat het een groot vliegveld is. Oeps – misschien hadden we iets meer speling moeten nemen.
We nemen afscheid van Jabiri, bedanken hem nogmaals voor zijn zorg, enthousiasme en kennis, pakken onze koffers en lopen het vliegveld in. Groot voor Tanzania, maar binnen 20 minuten staan we bij de gate. Valt mee dus.
Asante Sana
Wat een reis. Intens, maar geweldig. De vriendelijkheid van de mensen, het heerlijke eten, de indrukwekkende dieren en de prachtige landschappen – Tanzania heeft ons hart gestolen.
Dank aan Tamara en Osman van Gama Tours & Safari voor het perfect samenstellen van deze reis die naadloos bij ons paste.
Speciale dank aan Jabiri voor zijn fantastische begeleiding, kennis en oprechte vriendelijkheid.
Ook dank aan iedereen die onze reis gevolgd heeft via dit blog of onze instagram accounts.
We hopen dat we op deze manier hebben voldaan aan de wens die Jabiri helemaal aan het begin van de vakantie uitsprak. En dat is dat we thuis zouden vertellen hoe mooi Tanzania is en dat het veilig is om er naartoe te reizen. We kunnen het allebei beamen.
En nu?
Op dit “nieuwe” blog zal het wel een poosje stil zijn. Er moet immers eerst weer geld verdiend worden om aan een volgend avontuur te beginnen. Waar dat zal zijn weten we nog niet. We hebben zeker ideeen en ook plannen. Maar zoals met zoveel in het leven moet alles nog een beetje op zijn plek vallen. Pole pole, enne Hakuna Matata.
Jeroen heeft meer dan genoeg foto’s om de komende periode te blijven posten op zijn instagram account en zijn website, en er komt zoals inmiddels gewoonlijk ook nog een video van de hele reis uit op zijn Youtube kanaal (en hier). Dat zal nog wel even wat tijd gaan kosten…
Voor nu zeggen we bedankt voor het lezen en tot het volgende avontuur, ver of dichterbij huis.
Jeroen & Evita
Serengeti Finale
De ballonvlucht was letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt — maar de Serengeti bleek nog niet uitgespeeld.
“De ballonvlucht was letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt — maar de Serengeti bleek nog niet uitgespeeld.”
De ballonvlucht boven de Serengeti had me nieuwe energie gegeven. Althans, nieuwe — ik voelde me helder en volledig in staat om te genieten van deze prachtige ervaring. Maar ik had die toch al korte nacht niet geslapen, dus ergens op de dag zou ik die hamer wel tegen gaan komen.
Hopelijk zou dat moment nog even uitblijven, want we hadden na de vlucht nog ruim de tijd om de Serengeti verder te verkennen — dit keer weer over land. Daarna zouden we aan de terugweg richting Lake Manyara beginnen, waar we onszelf nog even in wat meer luxe zouden onderdompelen voor een moment van ontspanning. Niet dat het ons de afgelopen dagen ook maar ergens aan comfort had ontbroken, overigens.
Dus nadat we weer herenigd waren met Jabiri en we hem hadden bijgepraat over het verloop van de ballonvaart gingen we weer op weg.
Een vol podium
En de Serengeti zou ons opnieuw niet teleurstellen. Bij aankomst bij een grote rotsformatie zagen we twee leeuwen bovenop liggen. Achter hen lag minstens één welpje, maar die kregen we slechts heel even en maar deels in beeld. Ook hier zagen we weer duidelijke overeenkomsten met onze eigen mini-leeuwen thuis: het liefst een hoger gelegen plekje opzoeken en lekker luieren.
Niet veel later kwamen we een kudde olifanten tegen — en niet zomaar een kudde, maar een bijzonder grote groep met meerdere kalfjes. We zagen olifanten stoeien, elkaar corrigeren en verzorgen. Er was zelfs een aanzet tot het produceren van nieuwe kalfjes, maar een ander mannetje stak daar resoluut een stokje voor.
De stemming zat er goed in: er liepen nog wel meer mannetjes rond in een, laten we zeggen, opgewonden toestand.
Omringd door reuzen
De kudde was verspreid over meerdere kleinere groepjes om ons heen. Langzaam begonnen die groepjes zich samen te voegen — en wij stonden met onze auto precies in het midden. Zo kwamen de olifanten steeds dichterbij.
Eén van de “kleine” olifanten had iets meer interesse in onze auto dan de rest. Met zijn slurf begon hij de wagen voorzichtig te verkennen. Ondertussen kwamen ook de oudere olifanten dichterbij en verzamelden zich rondom de auto. Heel even dacht ik dat ze ons omver zouden duwen, maar in plaats daarvan liepen ze langzaam en beheerst om ons heen.
Jabiri adviseerde om zo stil mogelijk te blijven. Op een bepaald moment waren de olifanten minder dan een meter van me verwijderd — met alleen het autoraam als barrière tussen ons en deze indrukwekkende dieren.
Het was een ongelooflijk moment om zo dichtbij deze rustige giganten te zijn.
De kudde verzamelde zich bij een plas water, schuin achter onze auto. Toch leken ze geen haast te hebben om een bad te nemen. Wij besloten onze weg te vervolgen, op zoek naar een plek om te lunchen.
Jacht vóór de lunch
Maar nog voor we ergens konden neerstrijken, kruisten we het pad van een leeuwin. Ze hijgde zwaar en keek strak voor zich uit, alsof ze zich ergens op concentreerde.
Na een tijdje veranderde haar houding plots. Ze hoorde iets, rook iets — of misschien allebei. Haar hoofd draaide en ze begon doelgericht in beweging te komen, recht op onze auto af.
Al snel werd duidelijk dat wij niet haar doel waren. Achter ons, in de richting waarin haar blik nu ging, zagen we het ook: een groepje antilopes. Het leek erop dat wij niet de enigen waren die toe waren aan de lunch.
Ze begon zich in sneller tempo richting de antilopes te begeven. Tot ze blijkbaar het spoor van de geur kwijt was en op een plek bleef zitten. We wachtten nog even, maar tot een jacht kwam het niet. Nog niet in ieder geval.
Wij moesten helaas verder, want ook in Serengeti geldt dat je voor een maximum tijd in het park mag verblijven. En dat wordt allemaal geregistreerd. Los daarvan hadden we ook nog een flinke rit terug richting Lake Manyara te gaan. We zochten een mooie boom op om de auto onder te parkeren en onze lunch te verorberen.
Maar er blijven kansen die je niet voorbij kunt laten gaan. Een groep jeeps had zich in een halve kring verzameld, meestal een teken dat er iets te zien is. En of er wat te zien was… het was een cheetah die een (net) gevangen prooi aan het verorberen was. Ze zat met haar hoofd tussen het hoge gras om haar lunch tot zich te nemen. Compleet met het geluid van krakende botten.
Af en toe kwam ze naar boven om te checken of er geen gevaar of aaseters op de loer lagen. Dat wij er waren leek haar totaal niet te interesseren.
Waar een jachtdier als de cheetah aan het eten is, dan zijn aaseters vaak niet ver. Ook nu niet, een jakhals dwaalde op veilige afstand van de cheetah en haar prooi, uiteraard wachtend op een kans om stiekem een hapje mee te eten.
We moesten nu toch echt richting de uitgang gaan rijden. We zagen uiteraard nog van alles, waaronder een hyena die in de berm van de weg aan het slapen was. aan het einde van de middag passeerden we weer de poort van de Serengeti. Dan weet je dat het tijd is voor papierwerk… het duurt gelukkig nooit lang en het is ook een mooie gelegenheid om even de benen te strekken.
Het was ondertussen wat bewolkter geworden en toen we even later het park uit waren begon het zelfs behoorlijk hard te waaien. Met de onverharde wegen zorgde dit voor behoorlijk veel extra opstuivend zand. Wat later ging het echter een beetje regenen wat het effect daarvan beperkte.
Onderweg naar Lake Manyara voor nog wat ontspanning als afsluiting!
Ballooni ya Hera
Biggest of smiles, fullest of hearts.
“Biggest of smiles, fullest of hearts.”
Als we na de eerste intensieve maar geweldige dag in Serengeti National Park terug kwamen bij de lodge zegt Jabiri tegen Jeroen dat hij hem iets wil laten zien en dat ik alvast naar het restaurant kan lopen. Vreemd denk ik nog.
Ik kom aan bij het restaurant en in plaats van aan onze eigen tafel — ja we hebben een vaste tafel — wordt me verzocht aan een tafel aan de andere kant van de tent plaats te nemen. Ik wil gaan zitten, maar de chef staat erop dat hij mijn stoel aan schuift en geeft me een andere plek.
De chef legt me het menu uit, belooft me dit keer écht kleine porties te geven en babbelt nog wat na. Dan komt er iemand anders van het personeel vragen hoe mijn dag was geweest. Als ik naar Jeroen vraag geven ze aan dat hij nog even bij Jabiri is. Nouja het zal wel… Ik draai af en toe wat op m’n stoel omdat ik weinig naar buiten kan kijken vanaf de plaats waar ik zit. Dan gaat een andere medewerker voor me zitten. Ook hij vraagt naar de dag en kletst honderd uit.
Niet veel later stapt Jeroen binnen. We besluiten in de tent even snel wat apparaten op te laden en dan te gaan eten. Jabiri kan vanavond eindelijk met ons mee eten, want de auto is gemaakt. In de tent vraag ik daarom aan Jeroen wat Jabiri hem wilde laten zien. “Oh, iets aan de auto” was het antwoord. Ik vind het maar vreemd en vind dat mijn man nogal kort van stof is.
We moesten nu echt gaan eten, dus ik liet het maar gaan…
Muziek en dans
Samen met Jabiri genieten we van een heerlijk diner. Ik vind het ontzettend gezellig dat hij vanavond met ons mee kan eten en dat we nu andere gesprekken hebben. Hij vertelt gepassioneerd over zijn werk als gids, zijn gezin en hun toekomstplannen.
Na het diner begint de dagelijkse briefing: hoe laat gaan we ontbijten, vertrekken, wat gaan we doen, etc. Jabiri vraagt of ik het goed vind dat we ons om vijf uur al melden. Prima wat mij betreft. Jeroen vind het ook prima.
En dan zegt Jabiri ineens “iemand anders haalt jullie op en ik zie jullie om 10 uur”.
Dan gaan mijn hersenen overuren maken…
Huh, wat gaan we dan doen? Waarom gaat Jabiri niet mee? Waarom zo vroeg, de zon komt pas kwart voor 7 op? Veel tijd om na te denken heb ik niet. Het personeel begint te zingen en ze dansen de hele tent door. Het is geweldig om hun vrolijkheid en enthousiasme te zien. Uiteindelijk dansen en zingen we mee.
Even terug in de tijd
In maart boekten we onze reis. Na wat opties te hebben afgewogen waren we heel blij met de reis die we hadden gepland. Als optie hadden we een ballonvlucht staan. Het was toch wel wat prijzig, dus we lieten het voor nu als optie staan. We konden het later opnieuw overwegen.
Toen mijn zus Iris met haar zoontje Seve in mei een nachtje kwamen logeren zei ik tegen Jeroen: ik ga toch vragen of ze de beschikbaarheid kunnen navragen en de ballonvaart kunnen boeken. De eigenaresse ging het voor me uitzoeken, maar liet ons een dag later weten dat alles helaas volgeboekt zat. Ze zou het aan me laten weten als er een plekje vrij zou komen.
Terug naar nu
Tijdens het zingen en dansen van de medewerkers loopt Jabiri even naar buiten om zijn telefoon te pakken. En ineens denk ik te weten waar alle geheimzinnigheid over ging en waarom we zo vroeg gaan vertrekken.
Of toch niet? Ik kijk Jeroen aan en vraag hem of we een ballonvaart gaan doen? Jeroen lacht en ontkent nog half, maar daarvoor ken ik hem inmiddels te lang. We dansen en zingen nog wat verder, maar mijn avond kan al niet meer stuk. Wat een verrassing en wat goed geregeld. Ik heb NIETS in de gaten gehad.
Na het diner pakken we alles in en zetten we de wekker. 4:30! Ik heb het er met liefde voor over.
Vroege vogels en vlammen in de verte
Ik word vlak voor de wekker wakker. Ik ben er klaar voor. Jeroen heeft helaas niet kunnen slapen, dus voor hem is het een pittige ochtend. We nemen alleen een tas met camera’s mee en worden begeleid vanaf onze tent naar de jeep die zojuist komt aanrijden.
We stappen in bij gids Paul en chauffeur Abdullah. Voor ons in zitten Roxanne en Theo, een net getrouwd stel uit Frankrijk. Hun pickup tijd was 4:00. Dan valt 5:10 nog best mee. We rijden een minuut of 40 en komen aan bij de lanceerplek. Vanuit de verte zien we de vlammen al aan en uit gaan.
De ontvangst ziet er idyllisch uit: er hangen lampionnen in de bomen en staan lichtjes langs de paden. Er is koffie en thee, er staan heaters en gelukkig is ook aan uitgebreide sanitaire voorzieningen gedacht. We besluiten de koffie en thee links te laten liggen en genieten van de langzaam roze wordende lucht.
Na een half uurtje wachter krijgen we een kort welkomstwoord door Cesar, de hoofd piloot. Paul vertelt ons dat we naar ballon 4 gaan wandelen. Daar blijkt dat Cesar onze piloot zal zijn. Er passen 16 mensen in onze ballon en we delen op deze vlucht het compartiment linksonder de man met Roxanne en Theo, twee Amerikanen, twee Belgen, wat Fransen en vier Chinezen.
De veiligheidsbriefing start en al snel blijkt dat drie van de drie Chinezen geen woord Engels verstaan. Eén van hen zal opmerkelijk genoeg als tolk fungeren, maar heel soepel gaat dat natuurlijk niet. Cesar vraagt ons allemaal aan het begin van de briefing of we niet willen filmen zodat we onze volledige aandacht kunnen wijden aan zijn uitleg over procedures en veiligheidsvoorschriften. De tolk besluit vervolgens aansluitend op dat verzoek te gaan filmen. Dat wordt nog wat…
Cesar onderbreekt zijn uitleg meerdere keren om te vragen aan de tolk of ze wil vertalen, maar daar komt weinig van terecht.
Avontuur, ondersteboven…
De mand waar we in moeten ligt nog gekanteld op de grond als we erin mogen kruipen. Gelukkig hebben we een compartiment bij de grond, dat is makkelijker. We nemen plaats en volgen de instructies op. Zo liggen we een paar minuten onderste boven in het mandje op de grond. Ik hem een glimlach van oor tot oor. Wat een ervaring, nu al!
Cesar begint vuur in de ballon te laten en voor we het weten heeft hij het de mand rechtop staan. Dan hoor ik hem vrijwel meteen gefrustreerd roepen. Eén van de Chinezen heeft zichzelf al losgemaakt en is gaan staan. Luttele minuten daarvoor had hij uitgelegd dat we alleen mochten gaan staan wanneer hij daar het sein voor geeft. Ze hebben niets begrepen van de briefing.
We zien dat alle ballonnen naast ons ook klaar zijn om te vertrekken en binnen nog time stijgen we op. Zodra we los zijn van de grond laat Cesar weten dat we mogen staan. Het uitzicht is vanaf de eerste seconde al prachtig. Dat kan natuurlijk ook niet anders in de Serengeti. Het weer kan ook niet beter deze ochtend, de lucht is kraakhelder.
De zon komt langzaam verder op, de luchten kleuren roze en oranje en het landschap krijgt een prachtige warme gloed. De strakblauwe lucht geeft de perfecte achtergrond voor de andere luchtballonnen in de lucht. Wat een geluk dat net vandaag de ochtend begint zonder dikke bewolking. Op de grond zien we een cheetah, olifanten, giraffes, zebra’s, topi’s, een hyena, buffalo, impala, gazelle’s en een dik-dik.
Ik ben er sprakeloos van. Van al het moois, de hele ervaring en de lieve verrassing van Jeroen.
In één woord: GEWELDIG.
Harde grond, zachte landing
Na een uur in de lucht te zijn geweest, gaan we landen. Vooraf heeft Cesar ons vertelt dat er drie manieren van landen zijn, maar dat we landing één en twee mogen vergeten. Hij noemt landing één en twee ook wel ‘the boring landing’. Bij landing één land je gewoon in één keer verticaal op de grond. That’s it.
Bij landing twee hop je eerst een aantal keer, maar blijft het bakje ook overeind staan. Cesar vertelt dat het op de Serengeti vaak waait, waardoor landing één en twee vrijwel nooit voorkomen. Nu moet ik eerlijk zeggen: de meeste oneliners en grapjes die worden gemaakt hebben we al eerder in youtube video’s gezien, dus het kan ook onderdeel zijn van de ervaring om aan te geven dat ze een spannende landing verwachten.
We worden door Cesar in ieder geval voorbereid op de landing nummer drie. Een landing waarbij we meerdere keren de grond raken, om kantelen en nog een stukje meegetrokken worden over de grond. Het moment om te gaan landen is gekomen, dus we gaan het meemaken. Al snel laat Cesar weten dat het toch een ‘boring landing’ gaat worden. Fine by me. De landing gaat inderdaad soepel. De mannen om ons te helpen staan al klaar en binnen de kortste tijd zijn we uit het mandje geholpen.
Franse traditie
We worden getrakteerd op een glas champagne, wat wereldwijd een traditie is na een ballonvlucht. Die traditie vindt zijn oorsprong in Frankrijk, waar de gebroeders Montgolfier in de 18e eeuw de eerste bemande ballonvluchten uitvoerden. Ze landden vaak in landbouwgebieden. De boeren waren aanvankelijk bang van deze “vliegende monsters” die uit de lucht kwamen vallen, waren bang dat ze het weer beinvloeden en ze reageerden vaak vijandig.
Om hen gerust te stellen en om goede wil te tonen, begonnen ballonvaarders na de landing een fles champagne of wijn te schenken en te delen met de mensen ter plekke.
Zo groeide de traditie om na een veilige landing champagne te drinken als viering van een geslaagde vlucht, een symbool van dankbaarheid en een moment van verbondenheid.
We toosten met de bemanning en andere passagiers en er worden nog wat foto’s gemaakt
Breakfast and loo with a view
Dan gaan we weer de jeep in en op weg naar de picnic plek voor een uitgebreid ontbijt. We praten nog wat na met het Franse stel waarmee we de jeep en vlucht hebben gedeeld. Het is hun huwelijksreis dus ze worden uitgenodigd voor een stuk taart om dat moment te vieren. Er wordt gezongen en gedanst.
Ik ga naar het toilet met een prachtig uitzicht over de vlaktes. A loo with a view. Nu heb ik de Serengeti op alle manieren mogelijk bekeken.
Het is inmiddels 10 uur. Tijd om over te gaan op de afsluitende gamedrive op de Serengeti. Jabiri komt ons ophalen bij het visitor center van het park
Ik kan niet anders zeggen dan dat het een onvergetelijke verassing en ervaring was.
Serengeti
Wat begon als een rustige ochtend in het kamp, groeide uit tot een dag vol verrassingen. Soms brengt oponthoud je precies waar je moet zijn.
“Wat begon als een rustige ochtend in het kamp, groeide uit tot een dag vol verrassingen. Soms brengt oponthoud je precies waar je moet zijn.”
Vroeg wakker, diep gerust
Niet verwonderlijk ben ik op de eerste dag in de Serengeti zoals gebruikelijk vroeg wakker. Toch slaap ik de hele vakantie eigenlijk voor mijn doen behoorlijk goed. Ik word wel vroeg wakker, maar ik slaap snel in en heb voor mijn gevoel ook diep geslapen. En dan te bedenken dat er de hele nacht door nijlpaarden en andere dieren te horen zijn. Ik hoorde ze in ieder geval toen ik naar bed ging en ook toen ik weer wakker werd.
Begeleiding door de duisternis
Omdat het nog donker is als we willen gaan ontbijten moeten we geëscorteerd worden door een van de medewerkers van het kamp. Dit gebeurt door dit te vragen met gebruik van de walkie-talkie die in de kamer beschikbaar is. Binnen luttele minuten staat er dan iemand voor je tent. En ongeacht het tijdstip altijd met een glimlach en een enthousiaste “Jambo Jambo!”
Je spreekt ook vantevoren af wanneer je wil douchten. Dan staat er iemand op het afgesproken tijdstip buiten de tent om de watervoorziening aan te zetten. Het is dan wel even wachten op het warme water, want dat moet eerst op gang komen. Ik wachtte er niet op. Zonde van het water dat dan eerst wegspoelt en een koude douche is best verfrissend.
Alles lekker?
Het eten op het Serengeti Tortilis Camp is uitstekend, en het personeel is oprecht vriendelijk en behulpzaam. Overal waar we komen merken we hoe leuk mensen het vinden als je een paar woorden Swahili spreekt. Ze leren je graag nieuwe uitdrukkingen en zijn benieuwd naar waar je vandaan komt, en welke taal wij spreken.
Image credit: Serengeti Tortilis Camp
We leerden een van de jongens “goedemorgen”, “hoi” en “doei”. Even later kwam hij terug en zei hij met een grote grijns: “Hoi, alles lekker?” Evita en ik schoten allebei in de lach. Het was zó grappig en onverwacht. Hij had duidelijk even gegoogled naar nederlandse zinnetjes.
In tegenstelling tot veel andere nationaliteiten, hebben ze hier blijkbaar geen moeite met onze gorgelende “g” en rollende “r”. Na twee pogingen klonk zijn “goedemorgen” perfect.
We legde hem daarom ook de Nederlandse vorm van “Pole Pole” maar even uit (althans onze interpretatie ervan). Een paar pogingen later riep hij trots “rustaaaggg!”.
Autopech en aasgieren
We vroegen nog even of Jabiri al was teruggekomen. We hadden niets van hem gehoord en maakten ons wat zorgen. Een van de jongens ging het meteen voor ons uitzoeken. Even later kwam hij terug met de melding: het was niet gelukt om de auto te fixen, maar Jabiri was wel onderweg.
Niet veel later kwam hij aan. Zijn berichtjes bleken vertraagd te zijn — ik kreeg ze pas binnen toen hij al aan tafel zat. Omdat de ontsteking nog steeds niet werkte stond het bij de ingang van het kamp stationair te pruttelen.
Na het ontbijt reden we naar een ‘garage’ verderop in het park. Uiteraard: onderweg bleven we genieten van wat we tegenkwamen. En wat we tegenkwamen was bijzonder, een cheetah met een welp. Die laatste was door zijn of haar omvang en het hoge gras moeilijk op de foto te krijgen, maar gelukkig hebben we het met de eigen ogen kunnen aanschouwen en kunnen horen roepen naar haar moeder.
Toen we aankwamen bij de werkplaats viel mijn oog direct op een oude Jeep met een herkenbaar logo, namelijk van de Universiteit in Leiden, mijn geboortestad. Verderop is een kamp waar onderzoekers verblijven. Maar misschien is de auto hier wel lang geleden achtergelaten — er werd even later namelijk een accu uitgetild.
Jabiri’s vriend probeerde de ontsteking aan de praat te krijgen. Ondertussen werd een andere Land Cruiser op een geïmproviseerde brug gereden. De passagier bleek Nederlands. Ze waren eerder vast komen te zitten in een greppel — versnellingsbak kapot. Gelukkig voor hen was dat snel gefikst.
Ook bij ons bleek het uiteindelijk mee te vallen. Na een paar pogingen sloeg de ontsteking aan, en bleef het werken. Ongelooflijk eigenlijk, dat zoiets gewoon “even” gefikst wordt midden in de wildernis. Terwijl we wachtte , maakte ik nog wat foto’s van aasgieren die boven ons cirkelden. Mogelijk lag er ergens een prooi in de buurt.
We konden weer op pad. Jabiri was opgelucht — “This problem almost took my smile away,” zei hij. Maar dit is Afrika. Hakuna Matata.
Leeuwin in de boom
Ik ben totaal niet bijgelovig en geloof dus niet in “het lot” of “alles gebeurt om een reden”, maar wie weet leidde dit oponthoud ons juist naar iets bijzonders. Iets wat we zouden hebben gemist als we eerder waren geweest. En dat leek te kloppen.
Want niet veel later zagen we een prachtige leeuwin in een boom liggen. Half in de zon, half in de schaduw. Jeep na jeep had zich op een afstandje verzameld om haar te bewonderen, maar ze liet zich nergens door afleiden. Af en toe een blik, een oor dat bewoog, maar verder — totale rust.
Leeuwen rusten niet vaak in bomen. Maar als de stam niet te hoog of te moeilijk is, willen ze het nog wel eens proberen. Leeuwinnen vaker dan mannetjes. Voor mannetjes is het minder comfortabel. Hun edele delen zitten gewoon in de weg.
Het was het mooiste leeuwenzicht tot nu toe. Ze was duidelijk totaal niet van plan om zich om een of andere manier dan ook in te gaan spannen, ze genoot duidelijk van haar rust, ondanks alle aandacht van de mensen. We vervolgden daarom onze weg.
Schattige stank
Die weg duurde niet lang, want praktisch om de hoek zagen we meerdere krokodillen bij een plas. En nog even verder een hele plas vol met nijlpaarden. Ze lagen te dobberen in het water. Nouja, water… stront met wat water er doorheen.
Ik had het vooraf al vernomen, maar mijn hemel wat een lucht! Om hun territorium af te bakenen zijn nijlpaarden druk in de weer met het verspreiden van hun uitwerpselen, en dat laat de neusvleugels zeker niet onberoerd! Toch hebben ze ook wel iets schattigs als ze zichzelf met die logge lijven op hun rug draaien.
Big balls
Ons geluk hield aan. Even later kwamen we weer een leeuw tegen, het was een mannetje dit keer. Ook in een boom! Aangezien het niet heel ver was van de plek waar we de leeuwin zagen was het waarschijnlijk dat ze tot dezelfde groep behoorden.
Het mannetje lag duidelijk minder comfortabel. Hij bewoog veel, ging op verschillende manieren liggen en leek wat rusteloos. Volgens Jabiri was het duidelijk waarom, zijn “big balls” zaten in de weg. Een paar keer leek hij er vandoor te willen gaan, maar blijkbaar won zijn luiheid het alsnog van het ongemak.
Migratie op de eerste rij
Die middag kwam Jabiri bij een rustplaats zijn huisbaas tegen — die naast huisbaas ook gids is. Hij vertelde over een plek waar de laatste grote groep gnoes en zebra’s op weg was, op hun route van de grote migratie. In de verte zagen konden we de massa al zien verzamelen.
Na een korte sanitaire stop reden we die kant op. We kwamen op een plek terecht waar de dieren de weg moesten oversteken. En wij stonden op de eerste rang.
Wat we hier zagen is moeilijk om goed over te brengen. Duizenden dieren die in één rechte lijn achter elkaar aan lopen. En op het punt waar de jeeps rijden versnellen ze zich om de weg over te steken. Het zicht wordt hier door het landschap en het heldere weer enkel beperkt door je eigen ogen. En of je nu naar links of naar rechts kijkt, het begin en het einde van de optocht is letterlijk niet te zien.
We hebben op dit punt misschien wel een half uur stil gestaan en er kwam simpelweg letterlijk geen einde aan.. Bijzonder indrukwekkend.
Reisgenoten voor het leven
Zebra’s en gnoes hebben een bijzondere samenwerking tijdens de migratie. Elk jaar trekken meer dan 1,5 miljoen gnoes en zo’n 200.000 zebra’s van de Serengeti naar de Masai Mara in Kenia. Op zoek naar regen, naar gras, naar overleven.
De zebra’s eten het lange, taaie gras dat eerst weg moet. Pas daarna komt het malse, jonge gras waar de gnoes dol op zijn. Alsof de zebra’s het veld klaarmaken voor hun reisgenoten.
Ook op het gebied van overleven vullen ze elkaar aan. Zebra’s hebben scherpe ogen en een goed geheugen voor gevaar. Gnoes vertrouwen meer op hun reuk en hun aantallen. Samen vormen ze een levend schild tegen roofdieren. Evolutie heeft ze tot ideale reispartners gemaakt.
Een perfecte dag
Het was inmiddels duidelijk dat het einde van de optocht nog lang niet in zicht was. Maar voor ons was het moment compleet. We keerden terug naar het kamp voor een warm diner en een rustige avond. En nu ook Jabiri weer helemaal terug was, kon hij mee-eten.
Ik keek al uit naar morgen.
Want die dag zou nog een grote verrassing in petto hebben…
Aankomst in Serengeti
We rijden de open vlaktes van de Serengeti tegemoet. Een lange rit waar leegte groots voelt, en de horizon nooit dichtbij komt.
“We rijden de open vlaktes van de Serengeti tegemoet. Een lange rit waar leegte groots voelt, en de horizon nooit dichtbij komt.”
Van krater naar vlakte
Na ons bezoek aan de Ngorongoro-krater die geen krater is, gingen we op weg naar de Serengeti. Het was een lange rit, en onderweg zagen we het landschap langzaam transformeren.
Waar de Ngorongoro nog een verscheidenheid aan ecosystemen bood, werd het landschap buiten de krater steeds droger en vlakker. Lage grassen domineerden het uitzicht, afgewisseld met eenzame bomen en kleine groepjes acacia’s.
Voor een inwoner van een van de vlakste landen ter wereld was het ironisch genoeg toch indrukwekkend. De leegte had hier een andere schaal. De horizon lijkt oneindig en doordat er zo weinig oriëntatiepunten zijn, lijken de wolken hoger te zweven. Je krijgt een bijna surrealistisch gevoel van ruimte.
Niet vreemd trouwens, want de naam “Serengeti” komt van het Maasai-woord “Siringet”, wat betekent: “de plek waar het land eindeloos doorgaat” of “eindeloze vlaktes.”
Toen Europese ontdekkingsreizigers het gebied voor het eerst aandeden, hadden ze moeite om “Siringet” correct uit te spreken. Vooral de “r” en de “ng” klanken bleken lastig, en met de tijd veranderde het woord in hun uitspraak. Deze taalkundige aanpassing leidde uiteindelijk tot “Serengeti”, een versie die voor niet-Maasai-sprekers makkelijker uit te spreken en te schrijven was.
Toen het gebied later internationale bekendheid kreeg vanwege zijn wilde dieren en natuurlijke schoonheid, bleef de verengelste versie hangen — en werd uiteindelijk de officiële naam van zowel het ecosysteem als het nationale park.
De poort naar een ander ritme
Na enkele uren rijden kwamen we aan bij de eerste poort van het Serengeti National Park. Daar stond het, stevig en resoluut:
“Serengeti will never die.”
Het is een uitspraak die in de jaren ’60 wereldberoemd werd door de Tanzaniaanse conservatist Bernhard Grzimek, die samen met zijn zoon Michael vocht voor het behoud van deze unieke wildernis.
Bij de poort werden we begroet door een groep jonge Maasai-vrouwen. Ze droegen kleurige sieraden en boden armbandjes aan voor een dollar. Terwijl ik mijn cameraspullen bij elkaar zocht, werden er alvast een paar om mijn pols geschoven. Ik vond het lastig om nee te zeggen — niet vanwege het geld, maar omdat we inmiddels al een redelijke voorraad souvenirs hadden en we dit tafereel al vaker hadden meegemaakt. Als we elke keer ‘ja’ zouden zeggen, hebben we straks een halve markt aan spullen mee naar huis te slepen.
Toen duidelijk werd dat we niets zouden kopen, vroegen ze om water. We chechten even bij Jabiri die het ok vond. We hadden meer dan genoeg flesjes in de koelbox. Wel sprak hij ze toe om de lege flesjes terug te geven, zodat ze niet als afval zouden eindigen in de natuur.
Eerste dieren, eerste zorgen
We reden verder, richting de daadwerkelijke ingang van het park. Terwijl Jabiri zich weer boog over het benodigde papierwerk, maakten wij gebruik van het toilet en rekten we onze benen.
Eenmaal door de ingang duurde niet lang voordat we weer dieren zagen. Waaronder weer de inmiddels bekende Secretary Bird — met zijn lange poten en elegante kuif blijft het een fascinerende verschijning.
Niet veel later, onderweg naar ons kamp, stuitten we op twee leeuwen die lekker lagen te rusten bovenop een rots. Natuurlijk, het zijn roofdieren. Maar op zo’n moment lijken het eerder oversized huiskatten — loom, tevreden, bijna schattig.
Motorproblemen in het wild
Er was nog wel een probleem. In de Ngorongoro krater die geen krater is wilde de Land Cruiser niet meer starten. Het eerdere probleem in Tarangire was verholpen, maar nu leek het een elektronisch defect te zijn — de meters op het dashboard werkten namelijk ook niet meer. Jabiri kreeg de motor gelukkig weer aan de praat, met hulp van een andere gids die ons een duwtje gaf. Het probleem is nu wel dat de auto continu aan moest blijven.
In de Serengeti wist Jabiri gelukkig een plek waar een bevriende monteur misschien kon helpen. Hij zou daar naartoe rijden zodra hij ons had afgezet bij het kamp. Maar het werd snel donker — en omdat de elektronica het had begeven, werkten ook de koplampen niet meer.
Ondanks dat kregen we een tip: er was een cheetah gespot in de buurt. We gingen op zoek, maar de duisternis won het van ons enthousiasme. Het dier bleef onvindbaar en het werd nu echt tijd om richting het kamp te gaan. Wij genoten nog steeds van de magie van het moment, maar maakten ons wel zorgen: Jabiri moest nog een flink stuk rijden zonder licht, midden in de Serengeti.
Bij ons op het kamp
Bij aankomst in Serengeti Tortilis Camp werden we warm onthaald. Het voltallige personeel zong ons toe, met de inmiddels vertrouwde klanken van de ‘Jambo Song’. Na een korte briefing werden we begeleid naar onze tent — al is “tent” misschien een understatement.
Het voelde als een lodge onder canvas: een royaal bed, een gezellige voorkamer om buiten te zitten maar toch beschermd tegen muggen, een aparte badkamer met warme douche, en zelfs een extra tussenruimte met bed.
’s Avonds worden we hier geëscorteerd van en naar onze tent. Begrijpelijk, want dit kamp heeft geen hek. De dieren leven hier vrij — en dat is precies de bedoeling. Terwijl de zon onderging, hoorden we het herkenbare gesnuif van nijlpaarden aan de overkant van het heuveltje. Die zouden we de komende nachten blijven horen.
In het hoofdgebouw genoten we van een heerlijk diner, bereid door een goedlachse kok en geserveerd door ontzettend vriendelijke jongens.
Waar is Jabiri?
We hoopten dat Jabiri op tijd terug zou zijn om met ons te eten, maar naarmate de avond vorderde begonnen we ons steeds meer af te vragen: is hij veilig aangekomen bij de monteur?
Die zorgen namen we mee terug naar onze tent. Ik wilde nog wat foto’s uitzoeken, back-uppen, en wat schrijven aan dit blog — maar eerlijk is eerlijk: na zulke lange dagen is dat soms gewoon teveel. Niet in de laatste plaats omdat het internet hier… laten we zeggen, z’n eigen ritme heeft.
De foto’s en video’s van Ngorongoro lagen ook nog op me te wachten, maar op een gegeven moment gaf ik het op. Tijd om het bed in te duiken. Morgen zouden we extra vroeg vertrekken: het plan was om nog vóór zonsopkomst op pad te gaan.
Of dat zou lukken, was gezien de problemen met de auto nog maar de vraag…
Ngorongoro
Ngorongoro voelt als een wereld op zich. Een diepe, groene kom vol leven. De dag begint met gember tegen de verkoudheid en eindigt met een zeldzaam moment.
“Ngorongoro voelt als een wereld op zich. Een diepe, groene kom vol leven. De dag begint met gember tegen de verkoudheid en eindigt met een zeldzaam moment.”
Prikkelend begin
Na een heerlijke nachtrust word ik helaas niet helemaal fit wakker. Een verkoudheidje, denk ik. Bij het ontbijt krijg ik van Jabiri een flinke mok met verse, pittige gemberthee aangereikt. Daarnaast krijg ik een stuk rauwe gember in mijn hand gedrukt met het advies: “Bijt er stukjes af en kauw langzaam. Dan ben je morgen beter.” Ik hoop het.
Gember staat hier bekend als huismiddeltje tegen van alles: van keelpijn tot misselijkheid. In Tanzania is het dan ook niet ongebruikelijk om het als medicijn te gebruiken in plaats van pillen.
Koeienbel
We vertrekken richting de Ngorongoro-krater om daar de ochtend door te brengen. Gisteren vroeg ik Jeroen hoe de krater is ontstaan, waarop hij me corrigeerde: Ngorongoro is geen echte krater, maar een caldera – het ingestorte dak van een vulkaan, ontstaan na een eruptie, zo’n twee à drie miljoen jaar geleden. Jabiri voegt eraan toe dat “Ngorongoro” ‘koeienbel’ betekent in het Maasai, naar het geluid dat de bellen van hun vee maken.
Bij aankomst bij de ingang is het direct raak: overal bavianen. Ze lopen over de grond, zitten op daken en in de bosjes, en hangen rond de auto’s alsof het hun terrein is – wat het eigenlijk ook is. Jabiri vraagt ons dringend om de ramen dicht te doen en goed op de deuren te letten. Deze apen zijn zo gewend aan toeristen dat ze precies weten wanneer ze hun kans moeten grijpen.
We komen Abu tegen, de gids die vorige week met mijn nicht Loes op pad was. Dankzij haar en mijn tante Veronique kwamen we uit bij Gama Tours. Via Instagram zagen we al dat zij een geweldige ervaring hadden. Mijn tante keert in januari 2026 terug om de migratie te zien — iets om jaloers op te zijn.
Niet veel later beleven we met eigen ogen waarom de ramen dicht moeten blijven. Een groepje toeristen uit Amerika is even niet alert en binnen no-time zit er een baviaan ín hun jeep. Met een zak chips springt hij triomfantelijk weer naar buiten en installeert zich op het autodak, waar hij alles ter plekke verorbert. Delen? Geen denken aan. Maar omdat de verpakkingen op de grond belanden, profiteren zijn soortgenoten alsnog.
De afdaling in de bubbel
De rit gaat verder omhoog. Mist omringt ons, het zicht is minimaal. Jabiri verzekert ons dat het in de krater zelf helder zal zijn. Bij de tweede toegangspoort trekt de mist langzaam op, en beginnen we aan de afdaling. Jabiri zet de auto in lage gearing vanwege de steile weg. Van boven lijkt de vlakte stil en leeg, maar dat beeld verandert zodra we afgedaald zijn.
De Ngorongoro-caldera voelt als een afgesloten wereld — een ecosysteem op zich met een eigen microklimaat. Hier leven zo’n 25.000 grote zoogdieren. Het is één van de enige plekken op aarde waar je binnen een dag de volledige ‘Big Five’ kunt spotten. Al is de kans op het zien van de zwarte neushoorn klein.
Eerste ontmoetingen
Bij binnenkomst zien we al meteen olifanten, buffels, gazelles en de ‘common chad’ — een veelvoorkomend vogeltje dat in de meren voorkomt, vooral in Lake Magadi dat in het midden van de krater ligt. Niet veel later spotten we een leeuwin, loom in het gras. Tussen de bomen aan de rand van de bergen liggen nog twee leeuwen, maar te ver weg voor een goede foto. Toch is het een indrukwekkend moment.
Bijzonder gedrag
Even later komen we nog een olifant tegen die blijkbaar meer trek had in wat er bovenin een boom hing. Na wat afgebroken pogingen staat de olifant op zijn achterpoten en krijgt zo wat hij wil. We hadden dit gedrag al eens gezien in video’s over Mana Pools National Park in Zimbabwe, waar olifanten dit gedrag vertonen, vooral wanneer het voedsel schaars is. De olifanten daar hebben dit gedrag zelf geleerd over meerdere generaties. we hadden geen idee dat dit gedrag ook op andere plekken was ontstaan. Helaas werden we gefoto-bombed en is het exacte moment helaas niet vastgelegd.
Wat een lucht
Dan zien we een nijlpaard, met een kleintje. Je ruikt ze meestal vóórdat je ze ziet, en dat is niet per se een plezierige ervaring. Jabiri glimlacht en vertelt dat we er in de Serengeti nog veel meer gaan zien, vooral in de moerassen. Maar voor mij is deze ene al genoeg.
We rijden verder en zien gnoes en voor het eerst ook struisvogels — imposante dieren, zeker het mannetje met zijn zwarte veren en roze poten. Ze kunnen tot 70 km/u rennen, een indrukwekkende prestatie voor zo’n groot dier.
Neushoorn. Of toch niet?
Ik maak vandaag veelvuldig gebruik van de verrekijker. In de Ngorongoro crater zijn de meeste dieren op wat meer afstand tijdens onze safari. Jabiri heeft ook een verrekijker en na een uurtje in de crater te zijn wijst Jabiri ons op een zwarte neushoorn. Helaas zo ver weg dat ik niet duidelijk kan opmaken of het een zwarte neushoorn, nijlpaard, olifant, gnoe of buffalo is. Ik besluit, ik streep hem nog niet af van m’n lijstje en duim verder dat we de neushoorn misschien later van iets dichterbij kunnen zien.
We rijden verder richting een bosgebied. Bijzonder hoe er ineens een bos kan zijn midden in zo’n krater. Jabiri geeft aan dat bij het bosgebied hij vaker de neushoorn heeft gezien en dat hij ons daarom die kant mee opneemt. Hij weet dat dit voor mij de kers op de taart zou zijn. We hebben geen geluk. In het bos vinden we helaas geen zwarte neushoorn en we besluiten dat het tijd is om te gaan lunchen.
Na de lunch moeten we vanaf het bos richting de uitgang van de krater gaan rijden. De weg naar de Serengeti is nog lang en we moeten op tijd bij onze lodge zijn. We rijden nog een heel stuk door de crater en er is genoeg te zien, we kijken onze ogen uit. Dan rijden we langs een stilstaande auto, ze geven aan dat er een zwarte neushoorn te zien is. Wat een geluk. Jabiri geeft aan dat het naast de auto is. Ik zeg dat ik alleen een huisje zie en ik zie er wel iets rond, groots en grijs naast, maar ik kan niet opmaken of dat een rots of een neushoorn is.
Het is simpelweg te ver om goed te kunnen zien. Helaas. We weten dat de kans in de Serengeti nihil is omdat de zwarte neushoorn daar meer beschermd leeft en je een aparte vergunning moet aanvragen om ze te volgen. Geen zwarte neushoorn voor ons.
We willen gaan rijden, maar de chauffeur van de andere auto begrijpt meteen dat we het dan gemist moeten hebben. Hij roept Jabiri terug en wijst ons op waar de neushoorn te zien is. Ah, de auto waarnaar werd verwezen rijdt een stuk meer links en daar loopt een zwarte neushoorn achter. Gevonden. En wat een geluk het is er niet één, maar het heeft ook een jonkie bij zich. Vergezeld met wat vogels op hun rug lopen de twee langzaam over het pad. Nog steeds ver weg, maar via de verrekijker nu wel echt goed zichtbaar. Ontzettend bijzonder dat we dit prachtige dier dat met uitsterven wordt bedreigd hebben kunnen zien. Check, nu mag hij wel van mijn, steeds korter wordende, lijst.
Niet veel later rijden we de krater uit. We stijgen in no time en kijken achterom over de prachtige krater.
Een geweldige bubbel, met een onvergetelijke ervaring.
Lake Manyara
Een bos aan een meer, omsloten door de Manyara-bomen. Het park voelt intiem, maar barst van het leven.
“Een bos aan een meer, omsloten door de Manyara-bomen. Het park voelt intiem, maar barst van het leven.”
Na een goede nacht met veel krekels als achtergrond geluid, schuiven we aan bij het ontbijt en probeert Jeroen nog wat te schrijven voor het blog. Jabiri ging gisteren nadat hij ons af had gezet nog iets maken in het bijgelegen plaatsje waardoor het te laat was om terug te komen naar de lodge. Wanneer hij terug aankomt bij de logde vertrekken we richting Lake Manyara
Lake Manyara National Park
Manyara is de naam van bomen die wanneer ze dicht naast elkaar staan een soort natuurlijk hek vormen. Omdat het bosgebied rondom het meer omheind staat met deze bomen is het gebied Lake Manyara genoemd. Jabiri heeft op dag 1 van onze trip aangegeven dat we continu andere landschappen zullen ervaren en hij heeft gelijk. Lake Manyara National Park heeft wat weg van een groot bos aan een immens meer.
Jabiri omschrijft het als een relatief klein park, daar herken ik me iets minder in. Het gebied is ‘slechts’ 330 km2.
Een macabere binnenkomst
We zijn het park nog geen 2 minuten binnen gereden of we zien een opengereten buffalo. Het is een indrukwekkend beeld. Uiteraard hoort het erbij, maar persoonlijk had ik liever een levende buffalo gezien. Jabiri geeft aan dat de buffalo waarschijnlijk door een leeuw is aangevallen, dus dat de kans groot is dat er een leeuw in de buurt is. En jawel, een paar meter verderop, tussen de bomen zien we een mannetjes leeuw liggen. Hij is moeilijk zichtbaar, maar rolt zich nog even op z’n rug.
We discussiëren wat over of een overleden buffalo wel telt voor de big 5. Ik ben het ermee eens, we strepen hem nog niet van de lijst af. Wel streep ik, ondanks dat hij moeilijk te zien was, de leeuw af. Jabiri en Jeroen zijn het er niet mee eens en Jabiri verzekert ons dat we in de komende dagen nog wel leeuwen gaan zien die het afstrepen meer waard zijn.
Monkey paradise
Tarangire wordt ook wel het paradijs voor olifanten genoemd, maar vandaag zijn we in het paradijs voor apen. Al voor we het park inrijden hebben ik apen gespot en ook in het park duurt het niet lang voor we verschillende apen tegenkomen. Vervet apen, blauwe aap of blauwe meerkat en bavianen leven hier in overvloed.
De bavianen staan ook wel bekend als ‘de maffia’ omdat ze graag eten “stelen”. Ze zijn er in dit park in ieder geval in overvloed. We zien bavianen en vervetapen door elkaar in bomen spelen, eten en elkaar vlooien. Naja, alleen hun eigen soort. Het vlooien houden ze overduidelijk gescheiden. De bavianen verplaatsen zich graag over de weg. We zien een groep van wel 200 bavianen met jonkies op de rug of buik zich verplaatsen via de weg.
Check
We komen van alles tegen in het bos. Wildhogs, we noemen ze liefkozend ‘Pumba’, olifanten, impala’s en een waterbok. We komen ook de vader van Jabiri tegen. Hij werkt al zo’n 33 jaar als tour guide en geeft Jabiri liefkozend een snoepje. Niet veel later zal de vader van Jabiri ook van grote waarde blijken. We rijden met Jabiri richting het meer en zien verschillende vogels, maar ook een levende buffalo. Check, nu mag hij officieel van m’n big 5 lijstje af.
Jabiri legt uit dat hij alleen is omdat hij door de groep verstoten is, mogelijk ziek of niet meer snel genoeg waardoor hij de zwakste schakel van de groep zou zijn. Een buffalo op zichzelf kiest ook veel voor de aanval onder het motto ‘offense is the best defense’.
Luipaard
We rijden nog wat langs het meer als Jabiri wordt gebeld. Het is zijn vader, hij heeft een luipaard gespot. Hij legt aan Jabiri uit waar het ongeveer is en Jabiri begint vaart te maken. We rijden in relatief snel tempo door het park, we zien zebra’s, giraffe, impala’s, zwarte vogels met een rode kop, maar het is allemaal niet interessant, we hopen op tijd te zijn om de luipaard te bekijken.
Niet veel later komen we aan bij de auto van Jabiri’s vader. Inmiddels staan er al een stuk of 6 auto’s en jawel een stuk dieper het bos in staat een indrukwekkende boom met op een van de uitlopende takken een rustende luipaard. We maken foto’s, maar ik zie al snel dat ik met m’n telefoon geen enkele kans maak om de luipaard vast te leggen. Hopelijk lukt het Jeroen wel.
De “Ugly Five”
Na de bijzondere sighting van de luipaard gaan we lunchen. We krijgen elke dag van de lodges lunchboxes mee die uitstekend verzorgt zijn. Tijdens de lunch spotten we nog wat vogels en komen we er achter dat naast de big en small five er ook een ugly five bestaat. De ugly 5 bestaat uit de wrattenzwijn, gier, maraboeooievaar, hyena en gnoe. Doordat we bij de lunch de maraboeooievaar spotten, zitten we inmiddels op 4 van de 5. De big en small five blijven voor nu wat achter…
Een bijna-douche
Na de late lunch begeven we ons langzaam richting de uitgang. We hopen de leeuw misschien wat dichterbij te kunnen zien als we het park weer gaan uitrijden. Onderweg komen we nog talloze giraffen, bavianen, vervetapen, zebra’s en olifanten tegen. Het is onvoorstelbaar hoeveel indrukwekkende dieren er rondlopen in dit ‘bos’.
Hoogtepunt van de middag is nog wel een olifant die we spotten waarvan Jabiri aangeeft dat hij denkt dat de olifant zal gaan drinken bij het water. En jawel, de olifant wandelt rustig, met af en toe een gras snack pauze tussendoor, richting het water. Daar begint de mannetjes olifant te drinken. We hopen uiteraard dat hij zichzelf ook gaat douchen, helaas. Hij spoelt z’n voeten af, laat z’n slurf veel rusten op z’n slachttanden, speelt wat met het water onder z’n kin, maar de douche krijgen we niet te zien.
Rhotia valley
We begeven ons richting de uitgang van het park, maar zien de leeuw helaas niet meer. Door de verkleuring is de buffalo inmiddels ook bijna niet meer waar te nemen. Dat laatste vind ik niet perse erg.
Omdat we bij de vorige lodge wat vergeten zijn stoppen we halverwege en vragen we iemand met de tuktuk, maar dan op de motor, om dat voor ons op te halen. Ondertussen gaan wij naar the African Experience. Hier kan je zien hoe allerlei kunst wordt gemaakt en je kunt het uiteraard kopen.
Jeroen en ik kopen 2 schilderijen en inmiddels is ook het pakketje afgeleverd. We vertrekken naar de lodge. Het terrein van de lodge bestaat uit 2 delen. Aan de ene kant is het lodge gedeelte waar wij slapen. Aan de andere kant is een weeshuis, voor kinderen uit de buurt. 20% van de inkomsten gaat naar het weeshuis.
We komen aan bij een prachtige ‘tent’. Nouja, tent mag je het eigenlijk niet noemen, het is eerder een huis met tentdoeken als zijkant. We hebben uitzicht over een dorpje en prachtige groene vallei.
Niet al te laat gaan we eten, waarna we al snel in slaap vallen.
Tarangire, dag 2
Een bewolkte ochtend, een niet-startende jeep, olifanten aan de overkant van het water. Alles hapert even — behalve de natuur zelf. Tarangire blijft ademen, groeien, bewegen. En wij? Wij kijken alleen maar.
“Een bewolkte ochtend, een niet-startende jeep, olifanten aan de overkant van het water. Alles hapert even — behalve de natuur zelf. Tarangire blijft ademen, groeien, bewegen. En wij? Wij kijken alleen maar.”
Donderdagochtend begint, net als de andere ochtenden, met een bewolkte lucht. Tot nu toe trekt dat steeds vrij snel open, maar ik hoop nog steeds op minstens één goede zonsopkomst om te fotograferen. Vandaag is duidelijk niet die dag.
Autopech op z’n Afrikaans
Na opnieuw een uitstekend ontbijt en het uitchecken gaan we op pad, het park in. De rit wordt al snel onderbroken: de auto start niet. Een bout op de accu blijft niet goed zitten, waardoor er geen goed contact is. Met wat kunst- en vliegwerk krijgen we de motor weer aan de praat. Toch is het vooral de vraag wanneer het weer misgaat, niet óf.
We rijden terug naar de lodge zodat Jabiri daar hulp kan inschakelen. Gelukkig zijn we nog dichtbij. De Land Cruiser waarin we rijden is overigens niet zomaar een auto. In grote delen van Afrika is dit dé standaard voor safari’s: onverwoestbaar, betrouwbaar en gebouwd voor ruig terrein. Maar zelfs deze woestijndinosaurussen hebben weleens hun kuren.
Balkon met uitzicht
Terwijl Jabiri aan het regelen is, nestelen wij ons op het grote balkon dat grenst aan de ontvangstruimte en het restaurant. Het uitzicht is indrukwekkend: een open vlakte vol leven. Aan de overkant van het water zien we een groep olifanten rustig langs de oever scharrelen. De lucht is inmiddels opgeklaard — een strakblauw decor boven een landschap dat constant verandert.
Olifanten zijn verrassend goede zwemmers. Ze gebruiken hun slurf als snorkel en steken zonder moeite brede rivieren over. Die lompe lijven blijken dus verrassend flexibel als het moet.
Terug de wildernis in
Niet veel later zijn we weer onderweg — met een opnieuw startende Land Cruiser, gelukkig. We worden meteen getrakteerd op een bonte stoet dieren. Sommige inmiddels vertrouwd, anderen zeldzamer. Evita houdt ondertussen ijverig bij wat we allemaal zien, van groot tot klein.
Vandaag noteren we onder meer warthogs (oftewel: Pumba), struisvogels, gazelles, impala’s, een catfish, een hagedis, en natuurlijk de nodige giraffen en zebra’s. Tot onze vreugde zien we ook ‘Zazu’ uit The Lion King — in werkelijkheid een neushoornvogel, een soort die hier veel voorkomt en vooral luidruchtig aanwezig is.
Tussen al die vogels springt er eentje echt uit: de secretarybird. Een elegante roofvogel op stelten, die te voet jaagt en bekendstaat om zijn dodelijke trap. Zelfs giftige slangen zijn niet opgewassen tegen zijn razendsnelle uithaal.
Wisselend landschap
Jabiri navigeert geconcentreerd door de verschillende zones van het park, steeds op zoek naar een goede plek om te stoppen. Ondertussen verandert het landschap onder onze wielen. Open vlaktes, waar het zicht eindeloos is, maken langzaam plaats voor dichter begroeide gebieden.
In zo’n bosrijk deel zien we een groep vervet monkeys. Ze slingeren in de bomen, snel, speels, nieuwsgierig. Mannelijke exemplaren blijken trouwens een opvallend felblauwe huid rond hun edele delen te hebben — een kleur die letterlijk status uitstraalt binnen de groep. Hoe feller het blauw, hoe hoger de rang. Het sociale systeem van de apen is dus deels visueel gecodeerd, en opvallend goed zichtbaar.
Het is moeilijk onder woorden te brengen hoe het voelt om tussen deze dieren te zijn. Om oog in oog te staan met olifanten, giraffes en andere dieren in hun natuurlijke habitat. Niet in een dierentuin, niet achter glas, daar waar ze thuishoren.
Wat me vooral raakt is hoe weinig wij er als mensen toe doen in hun wereld. Deze dieren leven hun leven gewoon door en trekken zich niets van ons aan.
Moe maar voldaan
Als het tijd is om het park te verlaten, merken we pas hoe moe we eigenlijk zijn. Niet omdat we ons vervelen — verre van — maar omdat alles intens is. De afstanden, de warmte, het constant speuren naar beweging in het landschap… En dan heb je nog het stuiteren over onverharde paden, wat hier niet voor niets de bijnaam ‘Afrikaanse massage’ heeft gekregen. Een gratis rugcorrectie in de achterbak van een Land Cruiser.
In mijn geval komt daar ook het constante fotograferen bij. Snel reageren, lenzen wisselen, composities zoeken. Ik zou het voor geen goud willen missen, maar het vreet wel energie.
Muziek en stilte
Op verzoek van Jabiri zetten we wat muziek op via de bluetooth speakers in de jeep. De keuze valt op John Mayer — een artiest die Jabiri niet kent. John wordt wordt bruut onderbroken. Geen bereik meer.
Dat is hier trouwens eerder regel dan uitzondering. Internet komt en gaat zoals het landschap onder ons. Maar het is ook wel eens fijn — even geen scherm, geen afleiding. Gewoon rijden. Kijken. Stil zijn.
Hakuna Matata.
Of zoals een bord in Materuni het eerder deze week mooi samenvatte:
“No WiFi, talk to each other.”
Tarangire, dag 1
Onze eerste ontmoeting met olifanten, giraffen, en de magie van het Afrikaanse landschap. Deze dag stond eigenlijk in het teken van verplaatsen maar bracht ons al heel snel een uitgebreid voorproefje.
“Onze eerste ontmoeting met olifanten, giraffen, en de magie van het Afrikaanse landschap. Deze dag stond eigenlijk in het teken van verplaatsen maar bracht ons al heel snel een uitgebreid voorproefje.”
Woensdag stond voor een groot deel in het teken van de reis naar Tarangire National Park. Jabiri gaf aan dat we rustig aan konden doen, dus we vertrokken rond half negen. Evita had een onrustige nacht door vogels, luide vrachtwagens en de hitte. Zelf slaap ik verrassend goed — ondanks dat ik normaal niet goed tegen warmte kan. Overdag is het heet, maar tot nu toe valt het mee.
Na het ontbijt pakken we onze spullen. We krijgen lunchboxen mee van Chanya Lodge en vertrekken richting Tarangire via Arusha. Daar maken we een korte stop om geld te pinnen en ontmoeten we Osman (mede-eigenaar van Gama Tours) en Jabiri’s vrouw, die wat vergeten kleding kwam brengen. Hun dochtertje was ook mee en vond vooral papa’s grote auto interessant. We krijgen een fles wijn cadeau en ik mag een beanbag lenen — ideaal om m’n lens op te stabiliseren tijdens het fotograferen. Tijdens de lunchstop hebben we gezelschap van een Vervet-aapje dat bovenin de nok van het gebouw zat. Daarna rijden we nog zo’n 15 minuten tot de parkgrens.
Eerste ontmoeting met het wild
Bij de ingang regelt Jabiri het papierwerk — we mogen namelijk maximaal 24 uur in het park verblijven, dus alles wordt nauwkeurig geregistreerd. Nog voor we goed en wel binnen zijn: olifanten! Een hele kudde steekt vlak voor onze jeep de weg over. Indringende blikken, slingerende slurven, inclusief jonkies. Magisch.
Niet veel later zien we giraffen, zebra’s en een mannetjesgiraffe die een vrouwtje probeert te versieren. Zonder succes — hij besluit dan maar wat te gaan eten. Ondanks dat we op tijd in de lodge moeten zijn voor een avonddrive, stopt Jabiri bij elk dier dat we tegenkomen. En terecht. Het is prachtig. We spotten ook verschillende vogels, Afrikaanse hoenderachtigen en de schattige dik-diks: kleine antilopes die altijd als koppel leven. Ze blijven elkaar trouw, echte liefde!
Aankomst bij de lodge
Aangekomen bij de Tarangire Safari Lodge checken we in. Vanaf een bepaald tijdstip mogen we hier niet meer alleen lopen — er loopt immers van alles rond in de omgeving. Enkele dagen geleden liep er in de avond een luipaard langs de tenten. Onze tent blijkt een comfortabele glamping met bed, badkamer en een waanzinnig uitzicht over het park. Er scharrelt een dik-dik paartje om de tent. Veel tijd om daarvan te genieten is er niet: over een halfuur vertrekken we alweer.
Ons verblijf in Tarangire
Stipt om 19:00 zitten we aan het diner. Tot dat moment mogen we nog zelfstandig naar het restaurant. Ik probeer een ijskoud Safari-biertje dat uitstekend bevalt. Het buffet is prima — vooral de papaya-avocadosalade is top. Omdat we snel door moeten, biedt iemand van het personeel aan wat fruit apart te houden als dessert voor wanneer we terug zijn.
Nachtelijke safari
Om 19:30 melden we ons bij de jeep. We zijn met z’n zessen: een gids, een ranger, twee Amerikanen, Evita en ik. Ze dragen een shirt uit Banff, wat Evita direct terugbrengt naar haar studietijd in Kelowna. Ik vroeg of ze Canadees zijn, waarop de man lachend antwoordde dat ze de laatste tijd het liefste zouden willen doen alsof ze Canadees zijn.
De gids legt de regels uit: zacht praten, niet opstaan, flits mag. We rijden het donker in. Al snel zien we een haas — leuk, maar nog niet heel bijzonder. Daarna volgen een aantal vogels en een kameleon. Dan: een staart uit een boom. In eerste instantie dacht Evita: luipaard! Maar het bleek een genetkat te zijn. Even later spotten we een hyena. Hij blijft even in het licht van de zaklamp zitten, kijkt ons aan, en loopt dan kalm voor de jeep langs. Een waardige afsluiter van de dag.
Terug in het kamp
Terug in het kamp praten we nog wat na met het Amerikaanse koppel. Ze waren aan een uitgebreide safari bezig en al in andere landen in de regio geweest. Hierna gaan ze nog naar Botswana en Zuid-Afrika. Ze vertelden dat het kamp waar we verblijven van haar nicht is — zo’n veertig jaar geleden bouwde haar oom dit overigens prachtige verblijf.
We worden naar onze tent geëscorteerd. Die nacht horen we wel wat activiteit rond de tent, waarschijnlijk de dik-diks die eerder ook rondliepen. De volgende dag is de échte gamedrive en hebben we de hele dag om het park te verkennen en dieren te spotten. Vandaag was in die zin nog “maar” een opwarmertje.
Maar wat voor één…
Polepole
Via modderige paden naar een prachtige waterval, verse koffie en een glimps van de Kilimanjaro.
“Via modderige paden naar een prachtige waterval, verse koffie en een glimps van de Kilimanjaro.”
We zijn vanochtend al voor de wekker wakker ondanks dat het wat warm was en ik toch behoorlijk oplettend was voor alle insecten die wel of niet aan de binnenkant van de klamboe zouden kunnen zitten. Na een warme douche begeven we ons naar het ontbijt waar we verwelkomt worden door 2 schattige kittens.
Na het ontbijt vertrekken we om 8:30 Met Jabiri voor een rit van zo’n 45 minuten. Nu het niet meer donker is, kunnen we pas goed zien in wat voor een prachtige omgeving we de dag ervoor zijn aangekomen. Veel bossen, veel groen, met uitzicht over een vallei waarin de steden steeds kleiner lijken te worden. Aan het einde van onze rit stapt Benson bij ons in de jeep. Benson woont in Materuni, het dorp waar we naartoe rijden. Hij is voor vandaag onze lokale gids. We rijden richting een inschrijfpunt, we krijgen kaplaarzen aangeboden omdat het wat glibberig kan zijn. Ik dacht nog ‘op m’n sneakers heb ik waarschijnlijk meer grip’. Little did I know.
Modder, en bananenwijn
We beginnen vrijwel meteen met een kleine stijging waarbij het snel al duidelijk wordt: het is niet alleen glibberig, er is overal modder. En sneakers zijn misschien wel handig voor meer grip, maar je zakt dusdanig diep weg met je schoenen, dat uiteindelijk m’n laarzen tot aan de rand bedekt zijn.
Benson en Jabiri helpen ons zo goed als ze kunnen om overeind te blijven, roepen vrijwel de hele wandeling ‘polepole’ naar ons. Polepole betekent zoiets als ‘langzaamaan’. Maar ja als je eenmaal glibbert en glijdt, dan glij je ook meteen goed,
We wandelen over allerlei smalle paatjes, zelf gefabriceerde bruggetjes en komen langs verschillende winkeltjes die worden uitgestald terwijl wij richting de waterval lopen. Een vriendelijke meneer wil ons bananenwijn laten proeven. Het is nog geen 10 uur dus dit is zelfs mij wat gortig. Terwijl de man z’n flesje optilt, blijkt ook hier de zwaartekracht z’n werk te doen. De tafel met van bananenblad gemaakte bekers valt op en deze rollen langs onze voeten. We helpen de man met zijn spullen verzamelen en vervolgen onze weg.
Materuni waterval
Onderweg kijken we vaak naar links, daar ligt de Kilimanjaro. Helaas is het vandaag bewolkt. Jeroen heeft inmiddels een wandelstok van een meneer langs de kant gehad en niet veel later vind Benson er ook één voor mij. Alles wat ik nodig heb, zal mij vinden. Ja, ik heb in het vliegtuig onder andere ‘De Alchemist’ gelezen. Na een uurtje wandelen en vele ‘polepoles’ later, komen we aan bij de waterval. Prachtig, groots en bezorgt ons meteen een verfrissende douche. Het is voor Afrikaanse begrippen helemaal niet warm, maar voor ons is het een welkome verfrissing.
We staan een tijdje bij de waterval te kijken als de zon langzaam doorbreekt en over de waterval heen schijnt. Prachtig om de top van de waterval goudkleurig te zien worden, terwijl de rest ijzig blauw is.
Jabiri voor de waterval
Kilimanjaro laat zich even zien
We beginnen weer aan de route terug. Doordat de zon even doorgebroken is, is een groot deel van het pad inmiddels droog. Extra opletten blijft het voor de stukken waar het nog wel glibberig is, maar we komen er zonder kleerscheuren van af.
Jabiri koopt een mega avocado voor ons om later te proeven. Niet veel later stopt hij bij 2 dames waar we fruit voorgeschoteld krijgen. We proeven een Tamarillo, een oranje tomaat die aan het begin smaakt naar tomaat, maar dan toch ook wel wat weg heeft van passievrucht. Het is in ieder geval erg lekker. Daarna proeven we nog van een passievrucht: ook heerlijk. Toch bijzonder dat fruit in andere landen zo veel voller is van smaak en geur.
We wandelen nog even door en ik vraag aan welke kant de Kilimanjaro zichtbaar zou moeten zijn. Benson en Jabiri schudde hun hoofd en geven aan dat het vandaag te bewolkt is om de berg te zien. Misschien hebben we geluk en zien we hem aan het einde van de middag, dan zou het moeten opklaren geven ze aan. En dan een minuut of 2 later draait Benson zich om om me te begeleiden over een glibberig stuk en begint te lachen: ‘Ahhh you’re lucky. There it is’.
Het is even zoeken, maar boven de wolken steken de toppen van de besneeuwde Kilimanjaro uit. We blijven even staan genieten van het uitzicht en de wolken trekken zich verder open. Er blijft een flink pak wolken om de Kilimanjaro hangen, maar ik ben blij dat ik heb mogen genieten van het prachtige uitzicht.
Lunch en Koffie
Na onze wandeling gaan we lunchen. Er worden 5 grote kommen op tafel geplaatst en de koffie teacher zoals hij genoemd wordt, legt ons uit dat het de bedoeling is dat we de Kilimanjaro op ons bord leggen. Dat lijkt mij wat veel, maar de bruine rijst, spinazie salade, avocado en bonen (ja zelf ik vond de bonen heerlijk) hebben goed gesmaakt. We kregen nog bananen, sinaasappel en watermeloen om de maaltijd mee af te sluiten en toen begon de koffie tour.
De teacher begon met theorie en gaf aan dat alleen bij het behalen van je examen je daarna koffie mag proeven, we gaan het meemaken. Het is al met al een bijzonder proces. Bonen worden van de koffieboom geplukt zodra ze van groen in rood zijn overgegaan, na een week of 3 tot 4 drogen gaan ze in een grote uitgeholde boomstam en worden de schillen eraf gestampt. Een natuurlijke grinder. De bonen gaan op een vuurtje en daarna terug de grinder in. Voor je het weet heb je koffiepoeder en kan het in een grote theepot.
Bakkie?
De koffie is ontzettend warm, maar wat een heerlijke geur komt er vanaf. Het is een medium roast en wij zijn toch wel echt dark roast drinkers, maar genieten ontzettend van de geur en smaak van deze koffie. We kopen nog wat souvenirs, Jeroen neemt nog een ‘bakkie’ en dan nemen we afscheid en gaan we weer een klein uurtje terug in de jeep, naar Chanya lodge. Daar zitten we nu in een mooie tuin, in de zon te genieten van de avocado die we eerder op de dag kregen.
Jambo!
Van toiletpapier tot Tanzania: onze reis begint met buikgriep, vertragingen en een eerste Afrikaanse massage.
“Van toiletpapier tot Tanzania: onze reis begint met buikgriep, vertragingen en een eerste Afrikaanse massage.”
Een valse start
En dan, enkele dagen voor vertrek, worden we allebei ziek. Buikgriep, waarschijnlijk. Een nacht half doorbrengen op het toilet, gevolgd door dagen met een onrustige maag. Gelukkig waren we op tijd hersteld, maar het was even spannend — bijna was onze reis hierdoor in gevaar gekomen.
Afscheid en voorbereidingen
Voor je het weet is het dan ineens zover. Spullen gepakt, alles driedubbel gecheckt, klaar voor vertrek. En tijd voor afscheid — van onze kinderen (voor nieuwe lezers: onze katten).
Voor Nova wordt dit de eerste keer dat we langer weg zijn dan een paar dagen. In december waren we vier dagen in Porto, dat was tot nu toe het langste.
Ik heb het idee dat Pepper inmiddels wel weet wat er aan de hand is zodra ze onze reistassen ziet. Ik maak me altijd een beetje zorgen, maar deze keer toch net iets meer. Gelukkig zijn ze in goede handen bij onze vrienden Peter en Joyce die ze deze vakantie dagelijks komen verzorgen.
De vlucht
Op Schiphol verloopt alles soepel en het wachten bij de gate voelt verrassend kort. Het is een heldere dag en we worden getrakteerd op prachtige uitzichten: de Alpen, de Middellandse Zee, de Nijl-delta… We maken een grote bocht om Soedan heen. Het is bizar om te bedenken wat zich daar beneden allemaal afspeelt terwijl wij voor ons plezier onderweg zijn. Het plaatst dingen in perspectief en doet je realiseren hoe bevoorrecht we zijn.
De vlucht verloopt vlot — tot we nog zo’n twee uur te gaan hebben. Dan begint het bekende klok-kijken. Nog even doorbijten. De landing wordt ingezet: we zijn er. Kilimanjaro International Airport. Een deel van de passagiers blijft aan boord en vliegt door naar Dar es Salaam. Wij stappen uit.
De visumverrassing
Bij binnenkomst lopen we direct door naar de douane. We verwachtten gedoe: mijn visum was een paar dagen voor vertrek goedgekeurd, maar Evita had tot dan toe nog niets gehoord. Ik zou dus wel even op haar moeten wachten… zou je denken.
Evita legt haar situatie uit aan een douanier en wordt naar het begin van een lange rij gebracht. Ondertussen word ik ook aangesproken. Er zijn twee rijen: één voor online aangevraagde visa’s en één kleinere met het bordje “diplomats and residents”. Ik hen zo mijn twijfels, maar de mensen in die rij zien er niet uit als diplomaten en al zeker niet als inwoners. Dus op aanwijzen van de douanier sluit ik me daar toch maar aan.
Mijn rij gaat veel sneller dan die ernaast. Tot frustratie van vooral Amerikanen. Desondanks is Evita degene die op mij staat te wachten in plaats van andersom. Ze mocht haar visum ter plekke wel nogmaals betalen — en iets zegt me dat de eerder betaalde €50 nooit meer terugkomt.
Een warm welkom
Buiten zoeken we naar onze gids, die volgens plan met een bord met onze namen zou staan te wachten. We lopen drie keer langs alle bordjes — maar geen gids te zien. Even later zie ik een man met een bordje de aankomsthal inlopen. Mijn gevoel zegt meteen: dit is ‘m. En ja hoor — we worden hartelijk begroet door Jabir, die meteen onze tassen overneemt.
We maken kennis en lopen richting de auto. Er volgt een rit van ongeveer een uur naar Moshi, waar we onze eerste nacht zullen doorbrengen. De weg vanaf het vliegveld is in reparatie en dus behoorlijk ruw. Onze eerste “Afrikaanse massage” is een feit.
Eerste indrukken
Het verkeer is een verhaal apart. Daar kunnen we kort of lang over praten — laat ik het erop houden dat het heel anders is dan in Nederland. Maar dat verrast ons natuurlijk niet.
Na aankomst checken we in bij Chanya Lodge, waar een fijne kamer en een uitnodigend bed op ons wachten. De volgende dag is nog rustig: we blijven in de omgeving van Moshi. We spreken af met Jabir dat hij ons om 8:30 komt ophalen. We laden wat spullen op en duiken het bed in. Het was een lange dag…
Hakuna matata?
Terwijl onze visumaanvraag nog in de lucht hangt, maken we ons klaar voor een bijzondere reis naar Tanzania. Van onverwachte ontdekkingen onderweg tot een bittere pil rond dronegebruik — dit is hoe de laatste weken voor vertrek verliepen.
“Terwijl onze visumaanvraag nog in de lucht hangt, maken we ons klaar voor een bijzondere reis naar Tanzania. Van onverwachte ontdekkingen onderweg tot een bittere pil rond dronegebruik — dit is hoe de laatste weken voor vertrek verliepen.”
Enigszins nerveus zijn we nog steeds in afwachting van onze visum aanvraag. Al hadden we de informatie over de noodzaak hiertoe volledig gemist in de ontvangen reisinformatie, leidde een overpeinzing tijdens een ritje naar Lelystad alsnog naar de vraag of we die wellicht niet nodig zouden hebben. En hoe zit dat eigenlijk met vaccinaties? Malariapillen? Ik had niet verwacht Tanzania en Lelystad ooit in één gedachte samen te zien komen.
Dat was begin mei. Aangezien we 2 juni vertrekken hadden we nog zat tijd, want een aanvraag zou volgens informatie een kleine week in beslag nemen. En aangezien mijn eerdere ervaringen met het aanvragen van een drone vergunning in Tanzania qua snelheid best positief waren stemde ook dat me gerust.
Verboden te vliegen
Desondanks zal de drone deze reis alsnog thuis blijven overigens. Voor het vliegen in nationale parken is een zogeheten Filming Board license nodig. Verschillende instanties moeten hier goedkeuring voor geven, tot aan het ministerie van defensie toe. Moeite die ik er allemaal zeker voor over zou hebben gehad, ware het niet dat gedurende de aanvraag van mijn “basisvergunning” bleek dat zo’n speciale licentie me duizenden dollars zou gaan kosten. Het is jammer dat het maken van mooie lucht shots hiermee buiten het bereik van vrijwel iedereen komt behalve commerciële projecten.
Ik baal er enorm van, maar dit is niet een land waar ik het risico van ongeauthoriseerd vliegen wil nemen, niet in de laatste plaats vanwege de potentiële gevolgen voor onze gids.
Maar goed, de visum aanvragen… Evita heeft toch maar even een bericht naar het ministerie gestuurd over het uitblijven van een reactie. Hopelijk is het allemaal voor vertrek geregeld. Het is ook mogelijk om het bij aankomst te regelen, maar grote kans dat je lang moet wachten en dus kostbare tijd aan het verspillen bent die je liever aan de reis wil besteden.
Nog net geen Serengeti, maar de Amsterdamse Waterleidingduinen…
Klaar voor avontuur
Mijn vingers jeuken om de wildlife te fotograferen en beelden te schieten voor een videoproject dat ik al maanden aan het voorbereiden ben, voor zover dat vooraf en vanuit de andere kant van de wereld mogelijk is tenminste. Maar daarover later wellicht meer.
De reisorganisatie heeft ook op verzoek geregeld dat we in een aangepaste Safari jeep onze tochten zullen maken. Bij deze Toyota Landcruisers zijn de ramen verwijderd zodat we een vrijwel onbeperkt zicht hebben, wat de ervaring en zeker ook het fotograferen zeker ten goede zal komen.
We blijven aan de grond – opnieuw
Evita heeft ook nog geïnformeerd naar de mogelijkheid om een ballonvlucht toe te voegen aan de reis. We hadden er voor het boeken al naar geïnformeerd maar besloten om er nog even over na te denken gezien de kosten. We vissen nu naast het net, alle vluchten zitten helaas al vol… Jammer, maar er staat ons alsnog een prachtige reis te wachten.
Het begin van het einde van het begin.
Mocht je hier al eens eerder verzeild zijn geraakt… Dan zul je je mogelijk twee dingen afvragen. Ten eerste: waarom ziet alles er anders uit? En ten tweede: waar is alles eigenlijk gebleven? Het antwoord op beide vragen is te vinden in dezelfde treurige verklaring.
“Mocht je hier al eens eerder verzeild zijn geraakt… Dan zul je je mogelijk twee dingen afvragen. Ten eerste: waarom ziet alles er anders uit? En ten tweede: waar is alles eigenlijk gebleven? Het antwoord op beide vragen is te vinden in dezelfde treurige verklaring.”
Gelukkig hebben we de foto’s nog …
Enige tijd geleden ontstond er een probleem met de database van het blog, en tot op heden is het me niet gelukt dit te herstellen. Of dat ooit nog gaat lukken, is maar de vraag. Met inmiddels tien jaar aan reisherinneringen zou dat een bittere pil zijn om te slikken. Meer dan tien jaar geleden begonnen we dit blog als een digitaal reisdagboek—een plek waar we konden vastleggen waar we zijn geweest en wat we hebben meegemaakt.
Een archief voor de toekomst, zodat we later, als we oud(er) en verschrompeld(er) zijn, kwijlend in een natte luier achter de geraniums in een aanleunwoning, nog eens kunnen terugbladeren, onze avonturen kunnen herbeleven en ons af kunnen vragen waar de tijd toch is gebleven. Althans, dat was dus het idee.
Maar, laten we het lekker positief houden!
Aangezien er een nieuw avontuur voor de deur staat, hebben we besloten om gewoon opnieuw te beginnen met een fris blog. Mocht het lukken om de oude posts te redden, dan voegen we alles weer samen. Zo niet, dan is dit een nieuwe start—misschien wel passend bij de reis die we gaan maken.
En laten we eerlijk zijn, als er één ding is dat reizen ons leert, dan is het wel dat plannen altijd flexibel moeten zijn.
Op de videos pagina zijn in ieder geval impressies terug te vinden van wat recentere bestemmingen.
Hitte en ik: it’s complicated
Wie ons, en voornamelijk mij, een beetje kent, weet dat hitte niet mijn grootste vriend is. Ik hou net zoveel van een mooie zonnige dag als ieder ander, maar dan wel het liefst in combinatie met een frisse lentebries of een aangename herfstdag. Mijn lijf functioneert gewoon beter bij koelere temperaturen—geen gezweet, geen geplak, geen ongemak.
Mijn ideale temperatuur ligt ergens tussen 'lekker verkoelend' en 'waar is mijn trui?' Dat is waarschijnlijk ook een reden waarom onze bestemmingen vaak neigen naar de koelere regionen van de aarde.
Packed and ready to go
Maar dan toch, zuidwaarts
Ondanks die voorliefde voor koude bestemmingen trekken we deze keer toch écht zuidwaarts. Terug naar waar vermoedelijk alles 300.000 jaar geleden begon: Afrika.
We gaan ons onderdompelen in de Tanzaniaanse wildernis. Van de eindeloze vlaktes van de Serengeti tot de indrukwekkende krater van Ngorongoro. De iconische landschappen, de overvloed aan wilde dieren en de rijke cultuur—ze spreken tot de verbeelding.
De oudste menselijke resten ooit gevonden—die van de beroemde "Nutcracker Man" en één van de eerste sporen van menselijke voetafdrukken—zijn ontdekt in Tanzania. Dit land is waarschijnlijk de bakermat van de mensheid geweest.
En natuurlijk hoop ik the Big Five vast te kunnen leggen, een fotografische droom die hopelijk werkelijkheid wordt. Tanzania is een van de weinige landen waar je nog de ernstig bedreigde zwarte neushoorn in het wild kunt zien. Over een kers op de taart gesproken, zouden we er een tegenkomen?
De voorbereidingen zijn in volle gang en er wordt hier en daar ook aan het nieuwe blog gesleuteld, maar het tellen duurt nog zo lang …